Στη ζωή μας έρχονται καταστάσεις κάποιες φορές που μας διαλύουν. Νιώθουμε την καρδιά μας να σπάει.
Η ανάσα μας γίνεται δύσκολη και το μάτι είναι σχεδον πάντα υγρό.
Το δάκρυ συγκρατείται με δυσκολία.
Νιώθουμε στον λαιμό αυτόν τον κόμπο.
Ένας κόμπος που συγκρατεί το ουρλιαχτό της απόγνωσης.
Συγκρατεί το γιατί, την αδικία, το γιατί σε μένα.
Ένας κόμπος που κρατάει μέσα μας τον πόνο.
Ένας πόνος που δεν περιγράφεται με λόγια. Γιατί είναι ο δικός σου πόνος που δεν μπορείς να τον εξηγήσεις εύκολα με λέξεις και να γίνει αντιληπτός.
Έρχεται αυτός ο πόνος που τον νιώθεις στην καρδιά σου. Τον νιώθεις στην ανάσα σου. Τον νιώθεις στον ύπνο σου. Που δεν σε αφήνει να τον ξεχάσεις. Που ξυπνάς και κοιμάσαι με την έννοια του. Που εύχεσαι να μην τον νιώσει κανείς που αγαπάς.
Είναι που η έκφραση είμαι χίλια κομμάτια σε ακουμπάει όσο ποτέ.
Και πόσο δεν μου αρέσουν τα κλισέ…
«Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός».
Όχι, ο χρόνος δεν γιατρεύει τις πληγές. Γιατί κάποιες πληγές δεν γιατρεύονται. Αλλά ο χρόνος σε μαθαίνει πώς θα ζεις με τις πληγές σου. Ο χρόνος σου δίνει το περιθώριο να συνειδητοποιήσεις τη νέα κατάσταση και να δεις τις πληγές σου.
Δεν στις γιατρεύει ο χρόνος. Ο χρόνος όμως όσο κυλάει ανενόχλητος, γιατί αυτή είναι η δουλειά του να κυλάει, εσύ βλέπεις τις πληγές σου και πρέπει να πάρεις αποφάσεις.
Ή θα τις ξύνεις και θα τις αφήσεις ανοιχτές ή θα τις φροντίσεις να κλείσουν κι ας αφήσουν σημάδι.
Το σημάδι μπορεί να μην φύγει και ποτέ. Αλλά μπορεί να γίνει αχνό. Τόσο αχνό που να ξεχνάς πως υπάρχει.
Κάποιοι άνθρωποι μπορούν και τις κλείνουν τις πληγές τους μόνοι, άλλοι παίρνουν βοήθεια.
Η επιλογή να τις αφήσεις ανοιχτές ξέρεις πως θα σου αφήσει μόνιμες βλάβες στο σώμα και την ψυχή σου.
Η επιλογή να τις κλείσεις θέλει κουράγιο.
Κουράγιο που αξίζει να βρεις.
Φέτος έμαθα ότι το να δουλέψεις με τον πόνο σου και το να προσπαθείς να τον αφήσεις πίσω ολοκληρώνεται μόνο όταν σου έχει διδάξει όσα έχει να σου διδάξει και πώς είμαστε έτοιμοι να τον αφήσουμε πίσω όταν δεν μας εξυπηρετεί κάπου στο σήμερα να πονάμε ενεργά για αυτόν.
Δεν σημαίνει πως ξεχνάς, δεν σημαίνει πως γίνεται λιγότερο ή μικρότερο αυτό που συνέβη.
Αλλά αν ξύνεις τις πληγές σου σίγουρα τις μεγενθύνεις και τις καλλιεργείς να μένουν νωπές κι επίπονες για το μέλλον.
Ο πόνος όπως είπα διδάσκει.
Διδάσκει πως μέσα από αυτόν θα συνεχίσεις να ζεις. Με αυτόν! Με ό,τι σου πήρε, ό,τι σου στέρησε αλλά και με ό,τι σου έδωσε.
Όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό που συνέβη βρες ανθρώπους που θα σε βοηθήσουν να νιώσεις πως μπορείς να ξανασηκωθείς. Γιατί μπορείς. Φίλοι, συγγενείς, θεραπευτές! Άνθρωποι δικοί σου που θα σε κάνουν να δεις πως η ζωή προχωρά.
Η καρδιά σου η σπασμένη μπορεί να γίνει τα φτερά σου!
Πάρε τα και πέταξε για το αύριο.
Πιο σοφός και πιο δυνατός.
Ένα κείμενο που την έμπνευση του μου δώσανε οι endosisters. Τους το αφιερώνω με αγάπη.
Εμμανουέλα Φωτεινού
