Όλοι οι γονείς θέλουμε να τρώνε τα παιδιά μας υγιεινά και σωστά. Ωστόσο, αυτό καμιά φορά δεν είναι τόσο εύκολο, όσο ακούγεται, ειδικά στα αυτιά κάποιου που δεν έχει παιδιά. Όπως είχε πει κι ένας γνωστός Αμερικάνος αρθρογράφος ο Doug Larson, «Ο μέσος όρος ζωής θα αυξανόταν αλματωδώς αν τα πράσινα λαχανικά μύριζαν εξίσου ωραία με το μπέικον».
Το πρώτο μου παιδί έτρωγε τα πάντα και σε ποσότητες εξωπραγματικά μεγάλες, σε σημείο που όσοι ήταν παρόντες με ρωτούσαν «θα το φάει όλο αυτό;» -ναι, θα το φάει ή με ρωτούσαν «θα φάει μελιτζάνες;;; ίουυυ», που βεβαίως ίου και μπλιαξ μαζί, δε θα διαφωνήσω, ούτε εγώ τρώω μελιτζάνες αλλά το παιδί μου τις έτρωγε ευχάριστα.
Όλα αυτά μέχρι τα τέσσερα περίπου. Στα πέντε του μείωσε και ποσότητες και ποικιλία φαγητού και στα έξι του τσακωνόμαστε για να φάει μέχρι και τα μακαρόνια με τα κιμά. Μόνο στα γιουβαρλάκια έχουμε ακόμα θετική ανταπόκριση μέχρι να τα σιχαθεί κι αυτά με τον ρυθμό που τα μαγειρεύω και να ξεμείνουμε από ιδέες.
Το δεύτερο παιδί μου εξαρχής δεν έτρωγε, ούτε σε ποσότητα, ούτε σε ποικιλία, παρόλες τις φιλότιμες -πολύωρες- προσπάθειες μου.
Αν έφτιαχνα σχεδιάκια στο φαγητό, προσωπάκια, ήλιους, σπιτάκια (μέχρι εκεί το ‘χω), κατάφερνα να της κερδίσω μεν το ενδιαφέρον, για… παιχνίδι δε. Λίγες μπουκιές μπαίνανε στον προορισμό τους, στο στόμα δηλαδή, οι υπόλοιπες πηγαίναν στα ρούχα -γινόταν ο πανικός όταν της φορούσα σαλιάρα, οπότε σταμάτησα να προσπαθώ για να μην ξεκινήσει η διαδικασία του φαγητού με φωνές και κλάματα- ή στο σώμα της ή στο αγαπημένο της σημείο, στα μαλλιά της και χανόντουσαν μέσα στη ζούγκλα από μπούκλες της.
Παρόλ’ αυτά επειδή είναι ζηλιαρογατάκι, όταν βλέπει εμάς να τρώμε, θέλει να φάει από το πιάτο μας -δεν έχει σημασία αν το δικό της πιάτο έχει το ίδιο περιεχόμενο με το δικό μας- και έτσι σιτίζεται.
Όπως καταλαβαίνετε, «τρώμε» μια ταλαιπωρία με το φαγητό και είναι πια και ξεπερασμένη η έκφραση της εποχής μου «φάε το φαγητό σου, τα παιδάκια της Αιθιοπίας πεινάνε».
Σε μένα πιάνει ακόμα βέβαια και έτσι τρώω ό,τι μένει στο πιάτο των παιδιών γιατί το λυπάμαι να το πετάξω κι έτσι αυξάνομαι και πληθύνομαι.
Και τα παιδιά όμως μεγαλώνουν, οπότε κάτι τρώνε. Βοηθάει και το σχολείο – παιδικός σταθμός που κάποια τρώνε και τα υπόλοιπα μιμούνται, οπότε τέλος καλό όλα καλά.
Μεγαλώνοντας τελικά, όλοι μάθαμε να τρώμε ακόμα και αυτά που δεν τρώγαμε μικροί, ρωτήστε και μένα που έτρωγα μόνο πατάτες τηγανητές και μακαρόνια, τι «κατεβάζω» τώρα και αμάσητα σχεδόν! Λίγη υπομονή χρειάζεται για τις ζόρικες καταστάσεις και όλα θα γίνουν.
Και να σας πω και κάτι ακόμα; Όποιος πεινάει τρώει. Ας μην έχουμε στα ντουλάπια μας μπισκοτάκια, κουλουράκια, κρακεράκια και τα συναφή σνακ που κόβουν την πείνα των παιδιών και που εννοείται ότι θα μας τα ζητάνε, αν γνωρίζουν την ύπαρξη τους και δεν υπάρχει περίπτωση να μη φάνε το φαγητό τους.
Είμαι η Έφη και από το 2012, που έμεινα έγκυος στον γιο μου, ακούω και στο «νουαζέτα». Ούσα μελαχρινή, σοκολατένια και ο άντρας μου με άσπρη, ξέξασπρη επιδερμίδα, άρχισε να με αποκαλεί έτσι, λέγοντας γελώντας ότι δεν είμαι πια σκέτη σοκολάτα αλλά έχω και τον καρπό του έρωτα μας, ένα «φουντούκι»! Έτσι μου έμεινε εμένα το «νουαζέτα» και του μωρού το «φουντούκι», μέχρι η νονά του κι ένας παπάς, να το αλλάξουνε αυτό! Μετά το φουντούκι και πριν τη φουντουκοαδερφή, αποφάσισα να εκσυγχρονίσω τον εαυτό μου, ως προς το θέμα της γραφής – καταγραφής. Άφησα τα στυλό κάτω, έπιασα πληκτρολόγια και καταγράφω ηλεκτρονικά πλέον, ο,τι νομίζω πως μπορώ να μοιραστώ με κόσμο και ντουνιά.. Κινούμενη στο μοτίβο του «Ζήσε, Αγάπα, Γέλα και… Φάε», ώστε να έχεις όρεξη να κάνεις και τα υπόλοιπα, εύχομαι να κάνετε και τα τέσσερα διαβάζοντας με! Καλώς ήρθατε! Instagram , Facebook , Official Site
