Emmanouela Foteinou, protypo kedro eueksias, protypo kentro evexias, Εμμανουέλα Φωτεινού, νονός για μια μέρα, Ουκρανία, Παιδικά Χωριά SOS, πάσχα, πασχαλινά δώρα, πρόσφυγες, Πρότυπο Κέντρο Ευεξίας, φιλανθρωπία

Γίνε νονός για μια μέρα!

Όταν πριν τρία χρόνια έκανα τη τελευταία μου φιλανθρωπική δράση δεν ήξερα πως θα έρθει ο COVID19 και θα παγώσουν όλα, μα πιο πολύ θα παγώσουμε εμείς. Έτσι τρία χρόνια μετά θέλησα να επιστρέψω πολύ δυναμικά στη δράση. Σκεπτόμενη τίτλο για τη δράση μου κατέληξα στο «γίνε νονός για μια μέρα». Θα ενισχύσουμε τα παιδιά! Είχα ξανασυνεργαστεί με το κέντρο στήριξης οικογένειας των Παιδικών Χωριών SOS του Πειραιά. Η παιδοψυχίατρος μέσα είναι συγγενης μου και έτσι ήξερα πως οι διαδικασίες θα γίνουν όπως πρέπει. Εδώ ένα ευχαριστώ στη Μαρία Πετρόγγονα που μεσολάβησε για να ξεκινήσει η δράση μας!

Έτσι επικοινώνησα με τη κοινωνική λειτουργό και ζήτησα αναλυτική λίστα με το ποσά παιδιά είναι στο κέντρο και είναι κάτω από τα όρια της φτώχειας. Όταν ήρθε η λίστα στα χέρια μου είπα ας είσαι συγκρατημένη οι εποχές είναι δύσκολες. Ο κόσμος δεν έχει χρήματα. Ο κόσμος δεν έχει καλή ψυχολογία. Μπορεί να μην καταφέρεις να μαζέψεις 70 δώρα! Είναι πάρα πολλά…

Ζήτησα αρχικά ένα αυγό και μια λαμπαδίτσα για κάθε παιδί και η δράση ανέβηκε στα social. Έκανα το σταυρό μου και ρώτησα τον άντρα μου λες να μαζέψουμε έστω τα μισά; «Εννοείται θα τα μαζέψεις όλα» ήταν η απάντηση. Και η δράση ταξίδεψε. Κοινοποιήθηκε από κόσμο και εδώ είναι το δεύτερο τεράστιο ευχαριστώ. Αν όλοι εσάς δεν ανεβάζετε τη δημοσίευση στα προφίλ σας δεν θα είχε πάρει την έκταση αυτή. Ένα ξεχωριστό ευχαριστώ στη σελίδα no baby news που στάθηκε όπως λέω εγώ «χορηγός επικοινωνίας». Και άρχισαν τα εισερχόμενα μηνύματα όπου δηλωνόντουσαν άνθρωποι υποψήφιοι νονοί! Συγκρατημένα χαιρόμουν…

Εκτύπωσα φυλλαδιάκι στο γραφείο, το έδινα στους πελάτες μας και περίμενα καρτερικά για το πώς θα πάει αυτό το εγχείρημα. Όλο αυτό το διάστημα επικοινώνησα με πάνω από 300 ανθρώπους κάποιοι τα κατάφεραν να στείλουν και κάποιοι όχι. Η πρόθεση μετράει αλλά εδώ παιδιά η πράξη μετράει περισσότερο.

Τέσσερις μέρες μετά ήρθε το πρώτο δέμα και μετά κι άλλο και άλλο… και το κουζινάκι του γραφείου γέμιζε αυγά, λαμπάδες και δώρα. Μια μέρα χτύπησε η πόρτα και δυο άνθρωποι έφεραν μια τεράστια κούτα με δώρα που μάζεψαν πολλές φίλες μαζί. Ήρθε μήνυμα από τις Βρυξέλλες πως αγοράστηκαν 10 δώρα, ήρθε μήνυμα από κάθε γωνία της Ελλάδας πως θα σταλεί δέμα. Κοπέλες που έκατσαν και ζωγράφισαν λαμπάδες, κοπέλες που άφηναν λεφτά σε μαγαζιά και επικοινωνούσαν τα μαγαζιά μαζί μας για παραγγελίες. Ήρθαν δέματα πληρωμένα με ταξί, δέματα από παλιούς μας πελάτες, δέματα από νέους πελάτες, απο φίλους μας, απο τα αδέρφια μας, από γνωστούς και αγνώστους! Εδώ να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ και στον άντρα μου που παραλάμβανε κάθε μέρα δέματα στη δουλειά του και πήγαινε και στις μεταφορικές και στο ταχυδρομείο και μας τα έφερνε στο γραφείο! Χωρίς αυτόν δεν θα ήταν εφικτή η συλλογή τόσων πακέτων.

Και μια εβδομάδα πριν τελειώσουμε την περίοδο συλλογής ήρθε η κολλητή μου η Μαριάντζελα για να δούμε τι έχουμε μαζέψει. Την πήρα και της είπα δεν έχουμε πολλά δέματα ακόμα και έχουμε μόνο 6 μέρες. Ήρθε στο γραφείο και ετοιμάσαμε τα πρώτα δώρα, άλλος είχε στείλει λαμπάδες άλλος αυγά άλλος μπλοκ ζωγραφικής κτλ. Έπρεπε να φτιαχτούν πακέτα που να έχουν μέσα τα πάντα. Καταφέραμε και συνδυάσαμε όσα είχαμε και φτιάξαμε 41 δώρα.

Ο στόχος ήταν 70 πλήρη δώρα. Ανέβασα τι ανάγκες έχουμε ακόμα όπως δώρα, συσκευασίες και αυγά και περίμενα…

Την τελευταία εβδομάδα έγινε αυτό που δεν είχα φανταστεί.

Κάθε μέρα ερχόντουσαν άνθρωποι στο γραφείο που ούτε έχουμε δει. Ερχόντουσαν παιδάκια και έφερναν δώρα. Μικρές κοπέλες με γεμάταχέρια. Έστελναν δώρα από το εξωτερικό, άντρες και μπαμπάδες, αγόρια νέα συμμετείχαν με πάθος. Κάναμε 283 παραλαβές! Εγώ είχα σαστίσει και απλά περίμενα να φτάσει η παραμονή να δω τι θαύμα είχατε κάνει. Ήξερα πως έχουμε πολύ παραπάνω από 70 δώρα. Έτσι μίλησα με την Ιρίνα που κατάγεται από την Ουκρανία και της είπα δεν ξέρω τι θα περισσέψει αλλά ό,τι περισσέψει θέλω να πάει σε καλά χέρια. Μου είπε πως τα παιδιά που έχουν φτάσει από την εμπόλεμη ζώνη κάνουν κάθε Σάββατο σχολείο κάπου στην Αθήνα. Θα μάθει λεπτομέρειες και θα μου πει. Έτσι δεν σας σταμάτησα να στέλνετε, είπα ό,τι μαζέψουμε ως την τελευταία μέρα θα πιάσει τόπο. Πήγα αγόρασα και εγώ 60 συσκευασίες δώρου, αυγά και λαμπάδες να συμβάλω όσο μπορούσα και εγώ. Τελευταία μέρα φώναξα από το πρωί «τα κορίτσια μου» όπως τα αποκαλώ, τις διαιτολόγους που έχω στο γραφείο τη Δέσποινα και την Αφροδιτη. Και ανοίξαμε κούτες, στήσαμε τα αυγά, κάναμε στοίβες τα μπλοκ, τους μαρκαδόρους, τα βιβλία, τα παιχνίδια και ξεκινήσαμε σε έναν τρελό ρυθμό να συσκευάζουμε. Άλλη έγραφε, άλλη έφερνε άλλη τύλιγε. Σχολιάζαμε τα χειροποίητα δώρα σας, χαιρόμασταν με τις ζωγραφιές που έστειλαν παιδάκια, συγκινούμασταν με τα γράμματα και τις αφιερώσεις σας. Ήταν τόσο σπουδαίο αυτό που κάνατε. Όλοι μαζί μπορούμε αυτό μονολογούσα. Το πιο δύσκολο ήταν να κάνουμε τα δώρα ισάξια. Αυτό με την ιδιαίτερη λαμπάδα να έχει μεσαίο αυγό και απλό δώρο, αυτό το δέμα με το βιβλίο για δώρο να έχει το αυγό μέσα παιχνίδι, το παιχνίδι αυτό που είναι χωρίς γράμματα να πάει σε παιδί από την Ουκρανία, τα παπουτσάκια να πάνε σε παιδάκια χωρίς αδέρφια, το επιτραπέζιο γνώσεων να πάει σε παιδί από τη δομή για να παίζουν όλοι μαζί, το μεγάλο τσουρέκι να πάει στα παιδιά για την Ουκρανία που η σίτισή τους υστερεί, αυτό το αυγό είναι για κοριτσι, αυτό για αγόρι αυτό και αυτό και για τα δυο, τα αυγά τα bitter για άνω των 12 κ.ο.κ. Βάζαμε ταυτότητα σε κάθε δώρο ότι για παράδειγμα αυτό το πακέτο είναι για αγοράκι 12 χρονών και γράφαμε και μια ευχή.

Τόσες λεπτομέρειες που δεν τις είχα φανταστεί… και κάπως έτσι έφτασε 1 το βράδυ και μετρήσαμε τα δώρα. Και ήταν 160! Εκατόν εξήντα πλήρη πακέτα! Με δώρο, αυγό και λαμπάδα. Όχι μόνο τα 70 που ήθελα αλλά 90 επιπλέον! Εδώ ένα ευχαριστώ στα κορίτσια μου που χωρίς αυτές δεν θα είχα καταφέρει να συσκευάσω τόσα δωρα.

Έμαθα πως τα παιδιά από την Ουκρανία κάθε Σάββατο τα φιλοξενεί η Κιβωτός του κόσμου και άρχισα να οργανώνω τη μεταφορά τωνπρώτων πραγμάτων. Όταν έφτασε 11 το βράδυ κατάλαβα πως με δυο αμάξια δεν μπορούμε να πάμε 90 σακούλες. Βρήκε η Αφροδίτη μια φίλη της και η Ιρίνα είπε πως θα έρθει και εκείνη να βοηθήσει με τη μεταφορά, καθώς και με τη γλώσσα. Σάββατο πρωί φορτώσαμε τα αμάξια μας και πήγαμε στο σχολείο τους. Πήγαμε πρώτα στο νηπιαγωγείο και εδώ κάπου αρχίζει μια από τις ομορφότερες εμπειρίες της ζωής μας. Τα παιδιά μας κοιτούσαν με λαχτάρα με το που μπήκαμε με τα χέρια γεμάτα σακούλες. Και άρχισε το μοίρασμα. Αχ αυτά τα χαμόγελα… αχ αυτά τα μάτια… Οι δασκάλες ήταν πολύ αυστηρές να μην ανοιχτούν τα δωρα τους και αρχίσουν συγκρίσεις και μην τα ξεχάσουν και εκεί, καθώς στη δομή είναι φιλοξενούμενοι και δεν θα τα βρίσκανε εύκολα. Αλλά μόνο που είχαν στα χέρια τους δώρα τα μάτια τους έλαμπαν. Και εκεί ένα ζουζούνι έκανε την αρχή. Πήρε την πρώτη αγκαλιά. Κύκλωσε με τα χέρια του τα πόδια της Αφροδιτης και έτσι άρχισαν όλα. Να μας παίρνουν αγκαλιά, να μας δίνουν φιλιά. Να παίρνουν χάδια και να δίνουν χαμόγελα. Χωρίς να ξέρουμε να μιλήσουμε στην ίδια γλώσσα. Μιλήσαμε με τη γλώσσα της καρδιάς. Βγάλαμε φωτογραφίες, γελάσαμε, κλάψαμε και κάναμε ξανά αγκαλιές. Είπαμε ευχές και ας μην τις καταλάβενε κανείς. Τις ένιωσαν. Έχοντας πολλά ανήψια και πολλά βαφτιστήρια έχω δώσει πολλά δώρα στη ζωή μου. Αυτά τα δώρα όμως είναι τα καλύτερα της ζωής μου. Δεν θα τα ξεχάσω ποτέ.

Κυριακή ξανακατέβηκα γραφείο να οργανώσω και τα 70 δώρα των παιδικών χωριών! Να δω πως όλα είναι έτοιμα και δεν λείπει κάτι. Δευτέρα πρωί ήρθε το βανάκι των παιδικών χωριών SOS να παραλάβει όλα τα δέματα. Εκεί δυστυχώς δεν καταφέραμε να πάμε εμείς. Λόγω κορονοϊού δεν γινόταν η ταυτόχρονη συγκέντρωση τόσων ατόμων στη δομή, αλλά μιλώντας με τα κορίτσια που εργάζονται στη δομή ξέρω πως θα τα δώσουνε με την ίδια χαρά.

Φέτος χάρη σε εσάς κάναμε 160 παιδιά χαρούμενα. Μοιράσαμε αγάπη, χαμόγελα και πολλά κιλά σοκολάτα! Το νόημα των γιορτών είναι ακριβώς αυτό, το να πάρεις αγάπη και να τη μοιράσεις πίσω. Είμαι άλλος άνθρωπος μετά από αυτήν εμπειρία.