Κάποτε πήρα 5 γλάστρες από το ανθοπωλείο της γειτονιάς, η καθεμία αλλιώτικη, ξεχωριστή, είχε να μου προσφέρει κάτι διαφορετικό από τις άλλες. Κάθε μέρα τις πότιζα, να μεγαλώσουν, να ανθίσουν, να αποδώσουν τους καρπούς τους.
Ώσπου να μεγαλώσουν, είχα κουραστεί, είχα ξεχάσει τον ενθουσιασμό που με διακατείχε όταν τις πήρα και καταπιάστηκα με άλλες ασχολίες, έτρεχαν και οι υποχρεώσεις, τα προβλήματα, η ζωή, έβαλα στον νου μου άλλες προτεραιότητες. Έμεινα, λοιπόν, να ποτίζω μόνο τη μία από αυτές και πράγματι εκείνη μεγάλωσε και άνθισε και μου προσέφερε τους καρπούς για τους οποίους τη φρόντιζα, ενώ οι άλλες μαράθηκαν, καταστράφηκαν, τις είχα αποτελειώσει βλέπεις παραμελώντας τις…
Κάπως έτσι λοιπόν, σκέψου πως έχεις μπροστά σου 5 γλάστρες: την αγάπη, την ανησυχία, το άγχος, το θυμό και τις ενοχές. Όποια ποτίσεις, εκείνης το φυτό θα μεγαλώσει, θα ανθίσει και θα καρποφορήσει, αυτή θα σου προσφέρει τα αγαθά της, αυτή θα σου επιστρέψει ό,τι της προσέφερες.
Τι προτιμάς λοιπόν; Να «ποτίζεις» τις ενοχές ή το άγχος ή το θυμό σου, να τους δίνεις τροφή για να θεριεύουν και να σε κατατρώνε ή να «ποτίζεις» και να φροντίζεις τη γλάστρα με την αγάπη; Την αγάπη για τον εαυτό σου, για την ψυχή σου για το σώμα σου, για τους γύρω σου, για τη ζωή; Αυτή που θα σου προσφέρει μιζέρια, επειδή αυτό της έδωσες ή εκείνη που θα σου δώσει τα διπλάσια αγαθά από όσα της προσέφερες, αλλά και τη χαρά του να βλέπεις το φυτό που φρόντισες να καρποφορεί; Μήπως σου αρέσει να βλέπεις την αγάπη να μαραζώνει και να την κατασπαράζουν το άγχος ή οι ενοχές;
Από την άλλη κάποτε σκέφτεσαι πως δεν είσαι εσύ που ενισχύεις τις ενοχές ή το άγχος ή το θυμό σου, αλλά «οι άλλοι», εκείνοι που θα σε δείξουν με το δάκτυλο, που θα βρουν να πουν πάντα κάτι αρνητικό κι ας μη σε ξέρουν ούτε τόσο δα- κι ας μην προσπάθησαν καν να σε μάθουν. Να θυμάσαι, όμως, πως αν δεν τους επιτρέψεις να σε επηρεάσουν, αν δεν τους αφήσεις να μετατρέψουν τα συναισθήματά σου από όμορφα σε άσχημα, δεν θα το κάνουν. Γιατί εσύ έχεις το πάνω χέρι να καθορίζεις τι είσαι και τι νιώθεις και κανένας άλλος, όσο κακόβουλη συμπεριφορά κι αν έχει, όσο τοξικός κι αν είναι. Κάθε φορά που θα σου πουν μια αρνητική σκέψη, να τους επιστρέφεις δύο θετικές, να την ξορκίζεις! Ίσως έτσι καταφέρεις να φροντίσεις και τις δικές τους γλάστρες με όμορφα συναισθήματα και να τους απαλλάξεις από τα άσχημα που έχουν ριζώσει μέσα τους…
Να θυμάσαι πάντα ποιος είσαι και πού στοχεύεις να φτάσεις. Κανένας δεν θα σου επιβάλει να αλλάξεις δρόμο, ούτε θα σε εμποδίσει να φτάσεις εκεί που θες, φτάνει να μην του το επιτρέψεις! Αρκεί μονάχα να αγαπήσεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου, να τον προσέχεις και να τον προστατεύεις. Θέλεις;
Είμαι η Κυριακή Χατζηκαντή και σπουδάζω στο τμήμα Νομικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Συνηθίζω να αποτυπώνω στο χαρτί όλα όσα σκέφτομαι και νιώθω κι έτσι ακριβώς έχω μάθει να αγαπώ πριν από όλους εμένα.
«Το πιο σημαντικό είναι να είσαι οτιδήποτε είναι αυτό που είσαι, χωρίς να ντρέπεσαι.» Rod Steiger 1925-2002
Διαβάστε περισσότερα κείμενα και ποιήματα της Κυριακής Χατζηκαντή στην ιστοσελίδα της:
